Album Review: In Flames "Battles

W PŁOMIENIACH
Bitwy
11 listopada 2016 r. W sprawie Nuclear Blast

01. Opróżniony
02. Koniec
03. Jak piasek
04. Prawda
05. W moim pokoju
06. Zanim upadnę
07. Moimi oczami
08. Bitwy
09. Tutaj aż na zawsze
10. Under My Skin
11. Wallflower
12. Ratuj mnie
13. Największa chciwość
14. Us Against the World

Krótka historia

Göteborg w Szwecji to miejsce narodzin naprawdę fantastycznych zespołów; Dark Tranquillity, At the Gates, The Haunted, Dimension Zero i Ace of Base, żeby wymienić tylko kilka. Jednym z moich ulubionych faworytów z Göteborga jest In Flames. Zespół powstał w 1990 roku jako projekt poboczny i wydał swój pierwszy album, Lunar Strain, w 1994 roku.

In Flames to jeden z pionierskich zespołów rozwijających gatunek melodic metal lub melodic death metal. Na początku In Flames miało bardzo gładki i spójny styl ze zniekształconymi, ale zharmonizowanymi gitarami. Ten dźwięk był ich znakiem firmowym i wyróżniał się spośród wielu innych ówczesnych metali. Wokale były również konsekwentnie głęboko warczącym chrapliwym stylem mówienia. Dźwięk zespołów zaczął się zmieniać około 2000 roku, kiedy wydali Claymana. Muzyka stała się jeszcze bardziej zharmonizowana niż wcześniej, wykorzystywano więcej syntezatorów, a wprowadzenie czystego wokalu stało się nieco bardziej widoczne.

Reroute to Remain z 2002 roku to miejsce, w którym poznałem In Flames i od razu zakochałem się w tym zespole. Dwa lata później, kiedy spadła ścieżka dźwiękowa do twojej ucieczki, byłem mocno zakotwiczony jako fan życia. W tym momencie swojej kariery dźwięk stał się dobrze ugruntowanym metalowym aktem, który był w stanie zróżnicować się. Największą zmianą było pełne włączenie czystego wokalu, który prawie zdominował refren większości ich piosenek. W ciągu następnych kilku albumów styl muzyczny i wokalny pozostawały dość spójne. Ale potem w 2011 roku wraz z Sounds of a Playground Fading wprowadzili bardzo melodyjną strukturę, która pod pewnymi względami na nowo odkryła In Flames. Mogło na to wpłynąć odejście Jespera Stromblada, członka założyciela zespołu. Ten sam wpływ utrzymał się w ich obecnej wersji In Flames.

Osuszony

Nowy album zaczyna się w klasycznym stylu melodycznym z kilkoma ambientowymi dźwiękami i delikatnym, ale zniekształconym kawałkiem gitary. Anders podnosi swój szeptany wokal, który tak lubi, mówiąc: „To, co wyrzuciliśmy, byliśmy blisko nieba, ale skończyło się w piekle, co wyrzuciliśmy”. Ten wstępny tekst jest dość intensywny, kiedy naprawdę pozwalasz mu się zanurzyć i pomyśleć o tym. Cała piosenka jest tragiczną piosenką o utracie miłości, a cała atmosfera muzyki do piosenki pasuje do tego. Ma ogólnie ponury i melodyjny charakter i stworzy fantastyczną piosenkę na żywo, którą tłum będzie mógł śpiewać.

Koniec

The End ma bardzo podobny klimat do Drained, ten sam melodyjny styl, ale jest nieco bardziej optymistyczny z szybszym tempem. To kolejna emocjonująca piosenka wykorzystująca młodzieńcze chórki, które dodają utworowi niemal eteryczności. The End ma nieco wyczekiwane gładkie melodie, a jednocześnie jest w większości dość ciężki i ciemny. Są tu ślady Dark Tranquillity i naprawdę mi się podobają, im bardziej jej słucham. Uwielbiam to, gdy wszystko spowalnia około 2:13, a czyste wokale stają na czele.

Oficjalne wideo do The End można znaleźć poniżej.

Jak piasek

Jedną rzeczą, którą In Flames robi naprawdę dobrze, jest melodyczne wprowadzenie do piosenki, a Like Sand jest świetnym przykładem tego, co mam na myśli. Bjorn Gelotte zaczynał jako perkusista In Flames, ale przeszedł na gitarę i można by pomyśleć, że jest klasycznie wykształconym gitarzystą, ale nie jest, jest po prostu dobrym, dobrym, fantastycznym muzykiem. Gdy w grę wejdzie główny riff, bardzo trudno jest nie pochylić się nad nim. Czysty wokal bardzo ładnie pasuje do całej piosenki, ale niektóre wybory słów trochę mnie dezorientują.

„Wierzę, że cały dziki świat jest przeciwko mnie”, część „dzika” myli mnie i nie do końca rozumiem, dlaczego odnosi się do „dzikiej”. Myślałem, że „szerokie” lepiej wybrałoby słowa, ale hej, nie jestem w tym artyście. Zdjęcia Like Sand są wyjątkowe i myślę, że wiele osób może nawiązać relacje. Gdy tylko pomyślą, że wszystko wokół nich jest stałe, po prostu zapada się i kruszy w palcach jak piasek. Mocny i głęboki, utrzymujący się w prawdziwej formie In Flames.

Prawda

Mówiąc o piosence z udziałem publiczności, The Truth jest dokładnie tym. Śpiewy „WE ARE ... WE ARE ...” będą rozlegać się w miejscach o dużej głośności. Prawda jest naprawdę melodyjna i przypomina coś, co można usłyszeć od Dzieci Bodom. Pod względem tekstu i struktury jest to bardzo proste. Nie ma w tym nic naprawdę skomplikowanego, może strona B, która może zrobić cięcie?

W moim pokoju

Lubię to, gdy piosenki dają basistom okazję do bycia wysłuchanym poza standardową strukturą podkładu dla utworu. In My Room właśnie to robi i pozwala Peterowi Iwersowi naprawdę zostać usłyszanym. Jak na tak nastrojową i dramatyczną piosenkę, jest ona zaskakująco szybka. Przeczytałem tekst przed słuchaniem i byłem bardzo zaskoczony, miałem wrażenie, że będzie nieco wolniej i ciemniej.

Kolejna świetna solówka w około dwóch trzecich, bardzo kultowa In Flames. Outro piosenki ma ten riff, który ma bardzo duży wpływ na Soilwork. Ogólnie rzecz biorąc, naprawdę polubiłem tę piosenkę, im bardziej jej słucham.

Zanim upadłem

Before I Fall przenosi mnie z powrotem do Soundtrack To Your Escape (2004). Ma tak wiele elementów i aspektów, że naprawdę trudno jest wskazać coś konkretnego z tego utworu. Jest melodyczny, ma fantastyczne solo na gitarze i ma kilka dobrze dopasowanych zmian tempa. Jedną z rzeczy, na które możesz liczyć w In Flames, jest to, że tworzone przez nich piosenki są emocjonalnie złożone, a Before I Fall nie jest w stanie utrzymać tej trwałej jakości.

Moimi oczami

U podstaw Through My Eyes znajduje się klasyczna substancja thrash metalowa. Refren zmienia to wszystko całkowicie, ale ten utwór w przyspieszonym tempie stuka cię palcami u nogi i nie puszcza. Refren jest bardzo chwytliwy i trudny do wyrzucenia z głowy.

Posłuchaj oficjalnego filmu na torze poniżej.

Bitwy

Postanowili pochować tytułowy utwór na środku albumu. Nie ma konkretnej metody na szaleństwo, gdzie tytułowy utwór powinien znaleźć się na albumie. Wiele zespołów sprawia, że ​​jest to piosenka otwierająca, niektóre kończą, ale In Flames postanowiło umieścić ją w centrum tego wszystkiego.

Moim zdaniem Battles ma bardzo nietypowy sposób. Jest trochę wolniejszy i bardzo przyjazny dla radia. Pomimo tego, że intro ma cięższy i nieco rytmiczny rytm, główna zwrotka jest znacznie wolniejsza i nastrojowa. Pre-refren rozkwita, a refren jest tak naprawdę radio-rockową częścią utworu. Solo podczas mostu jest naprawdę wybitne. Jeśli potrafisz ominąć półpogólne elementy przyjazne dla radia, jest to bardzo fajna piosenka.

Tutaj aż na zawsze

Oto obowiązkowe spowolnione, melodyjne, emocjonalne uderzenie w twarz, do którego skłonny jest również In Flames. Bardzo wątpię, czy kiedykolwiek będzie to grane na żywo, ale jest zupełnie inne niż reszta albumu. Cała piosenka wydaje mi się jednym wielkim wewnętrznym odbiciem. Każdy musi od czasu do czasu poświęcić czas i spojrzeć w głąb siebie. Kim oni naprawdę są? W co oni naprawdę wierzą? Czy tak właśnie powinni być, czy w jakiej pracy powinni się zajmować, czy w życiu, w którym powinni żyć? Nie zrozumcie mnie źle, Here Until Forever dotyczy raczej pary i ich związku, jednak niektóre teksty i to, jak są nawiedzone przez coś, co brzmi jak eteryczny chór dziecięcy, wywołuje uczucie głębokiej autorefleksji.

Under My Skin

Underneath My Skin zaczyna się agresywnie i ciężko, sprawiając wrażenie, że wszystko znów się podnosi. Potem Anders zaczyna od tych wokali, które wydają się znacznie wyższe niż zwykle i dziwnie mieszane, by być głośniejsze niż w poprzednich utworach na albumie. Sama piosenka jest dobra, ma naprawdę fajny groove, solo robi wrażenie jak zawsze, koniec mostu jest naprawdę czysty i dobrze zaprojektowany.

Lak

Okej, kiedy Wallflower zaczął i miał około 30 sekund, poważnie musiałem zrobić podwójne podejście, aby upewnić się, że nie słucham Tool. Ta jedna piosenka jest prawie dwa razy dłuższa niż większość piosenek na albumie i uwielbiam każdą jej sekundę. O godzinie 2:24 piosenka zmienia ton na coś, co przypomina mi zespół synth-aggrotech, taki jak Combichrist. Refren wokalny przypomina nieco In Flames, ale na tym się kończy. Ta piosenka bardzo różni się od tego, co wiem o In Flames i bardzo podoba mi się ta odmiana. Kilka piosenek prowadzących do tego momentu zaczynało wydawać się rodzajowymi i nieoryginalnymi. Wallflower rozbija to na milion kawałków i otwiera słuchacza na zupełnie nową stronę In Flames, która jest świetna.

Ocal mnie

Save Me wydaje się być era Colony In Flames. Ma chrapliwy wokal, który uwielbiamy od Andersa, połączony z czystym, melodyjnym wokalem w refrenie. Ma znak firmowy z połowy kariery, który jest zabawną, toczącą się linią basu i zawsze mogę docenić świetną linię basu. Solo w 2/3 tego utworu brzmi jak coś, co Jim Martin zrobiłby dla Faith No More w latach 90-tych. Może trochę przesadziłem, ale to pierwsza rzecz, która wpadła mi do głowy.

Posłuchaj siebie poniżej.

Największa chciwość

Wykorzystam ten moment, aby wspomnieć, że Greatest Greed to niesamowity utwór. Od początku do końca ma głębię, treść i utrzymuje twoją uwagę na każdym kroku.

Zaczyna się dość ciężko i jest przyjazny dla radia rockowego, ale potem rozkwita w szybkim tempie, które stanie się ulubieńcem fanów; bez wątpienia będzie odtwarzany w kilku stacjach radiowych w całym kraju. We Flames lubi robić „refren”, a Greatest Greed naprawdę czerpie z tego korzyści, nie przesadzając. Tak jak powiedziałem, to naprawdę świetna piosenka od początku do końca.

My przeciwko światu

Większość zespołów musi mieć naprawdę świetną piosenkę, aby zamknąć album. A Us Against The World nie zawodzi fanów. To kolejny utwór o szybszym tempie, który ma naprawdę „hymn” dźwięk. Wiesz, co mam na myśli, te piosenki, które wydają się być piosenką przewodnią dla kultury, pokolenia lub całej grupy ludzi? Tak, ma wiele zalet, dzięki czemu jest hymnem. Solo w tym, jeśli słuchasz tego i nie odczuwasz ochoty po prostu zamknąć oczy i pochylić głowę nad grającym zgrywaniem progu, to zostaw komentarz i powiedz mi, że nie! Wyzywam cię!