Kato Havas: Dwanaście lekcji

Nowe podejście

Techniki gry na skrzypcach dla lewej i prawej ręki były często omawiane osobno. W skrócie, prawa ręka / łuk jest odpowiedzialny za wytwarzanie tonu, zmienianie dynamiki oraz zarządzanie rytmami i artykulacjami, podczas gdy lewa ręka odpowiada za dokładność tonu i wykonywanie vibrato. Kato Havas uważa jednak, że aby gra na skrzypcach stała się wyrazistą formą sztuki twórczej, wymaga jednoczącej kontroli i koordynacji wszystkich aspektów fizycznych i psychicznych.

Jej książka, The Twelve Lesson Course, to seria instrukcji i ćwiczeń zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych graczy, mających na celu osiągnięcie koncepcji przedstawionych w jej nowym podejściu do gry na skrzypcach, którego celem było wyeliminowanie wszelkich przeszkód i obaw, jakie napotykają skrzypkowie .

Dwanaście lekcji

Lekcja nr 1

Trzymając instrument, Havas położył duży nacisk na osiągnięcie poczucia nieważkości, szybko „podrzucając” instrument na ramię. W pozycji do gry oba ramiona „wiszą” w powietrzu w wyniku podparcia mięśni pleców. Można to zilustrować obrazem piły z ramionami na jednym końcu i mięśniami pleców na drugim. Zrównoważona postawa staje się podstawą dobrego gry na skrzypcach. Podobnie, zła postawa jest często przyczyną wielu trudności skrzypków wszystkich poziomów.

Lekcja nr 2-4

Korzystając ponownie z koncepcji piły, wszystkie ruchy kłaniające mają motywującą równowagę z tyłu ciała, szczególnie mięśnie łączące łopatkę z kręgosłupem. Ramię odpowiada przede wszystkim za inicjowanie ruchów. Strzałka w dół powinna być ruchem do przodu, w którym ramię, z kilkoma wyjątkami, powinno być całkowicie proste do przodu od ramienia na końcu łuku. Ruch do przodu z ramienia uzupełnia również zmniejszający się ciężar cięciwy w ukłonie.

Łuk jest ponownie inicjowany przez ramię, z motywującą równowagą w mięśniach pleców. Szybkie „nabieranie” od ramienia do wewnątrz w kierunku ciała pomoże podnieść przedramię i rękę, aby doprowadzić łuk do żaby. Ten ruch całego ramienia tworzy pęd, aby przeciwdziałać rosnącemu ciężarowi łuku w kierunku żaby.

Palce łuku, a zwłaszcza kciuk, działają jak końcówka pędzla. Podczas gdy wszystkie ruchy kłaniające obejmują ramię, ostatecznie palce nadają dźwiękowi jego subtelny odcień i kolor.

„Skrzypek to osobliwie ludzkie zjawisko destylowane do rzadkiej mocy - pół tygrysa, pół poety”.

Lekcja nr 5-9

Havas widział lewą rękę jako istotny aspekt w wytwarzaniu dobrego tonu, oprócz roli w zarządzaniu intonacją i vibrato. Uważała, że ​​jakość dźwięku zależy od „dotyku” palców, takich jak fortepian. Właściwa pozycja lewej ręki pozwala stawom podstawy „rzucać palcami do przodu”, a opuszki palców pozostają lekkie i wrażliwe na dostosowanie do intonacji. Szybkie działanie stawów podstawowych zapobiega sztywności w kontakcie, a jednocześnie pozwala na spontaniczne i naturalne wibrowanie.

Havas uważał, że lewe ręce powinny zawsze prowadzić grę, gdy łuk odpowiada. Dzięki zastosowaniu palców pośrednich (termin używany do nut, które są palcami, ale nie są grane), skrzypkowie mogą rozwinąć poczucie intonacji i pozwolić na lepszą koordynację. Poza tym Havas kładł również nacisk na kultywowanie „słuchu wewnętrznego” poprzez śpiewanie lub słyszenie nuty i odniesienie jej do odczucia odczuwanego w stawach podstawowych palców przed wydaniem jej na skrzypcach.

Lekcja nr 10

Według Havasa wszystkie utwory muzyczne są zbudowane na skalach, a skale na interwałach. Ważne jest, aby skrzypek poprzez kształcenie słuchu grał każdą nutę nie tylko sam, ale także zgodnie z interwałami przed i po nucie. Zrozumienie „barwy tonalnej” każdej nuty w skali jest ważne dla pięknej gry na skrzypcach, a skal nigdy nie należy traktować jedynie jako ćwiczenia palcem.

Lekcja nr 11

Objaśnienia i ćwiczenia na liście technik pokłonów, w tym legato, detaché, martelé i podwójnych przystanków.

Lekcja nr 12

Repertuar na dwoje skrzypiec, aby ćwiczyć koncepcje wyuczone na poprzednich lekcjach.